Marlena-L Nasquèri pas aicí. Serai pas jamai nascuda aicí. Del nòrd de França, arribèri en Erau fa pas dètz ans. Sempre me sentiguèri coma un electron liure, un quicòm que bolega sens se poder fixar endacòm, sens tròp d’estacament. L’azard me faguèt rencontrar l’occitan en postulant dins una escòla Calandreta. Descubèrta totala ! Una lenga, una cultura e pauc a cha pauc… pauc a cha pauc la sensacion estranha d’èstre atirada. Trebolada per aquel sentiment, assagèri d’i resistir : vòli èstre liura ! Mas es quicòm que se pòt pas contrarotlar e aguèri pas la causida que de lo daissar bufar en ieu. Puèi, a l’escasença d’una dimenjada en Menerbés, una impression fòrta me sasiguèt, pas aisida de comprene. Per aquel endrech que vibra encara de son istòria, istòria tragica, mas viventa ça que la, l’atrach s’afortiguèt. Perqué ? Es pas un afar de volontat, es pas qu’un constat : sentir ressonar lo passat aprigondís lo temps e li balha una vivacitat que me rassegura. Identifiqui çò que se trama en ieu : mas rasigas copadas an trapada una tèrra per s’espandir e d’aquí, enfin, lo sentiment de patz me pòt ganhar…
Marlèna Longelin e la còla
