Elisa-S L’istòria comencèt a la lectura d’un article que me pertoquèt… Non, comencèt ja l’an passat quand voliái sortir amb la classa de mairala a Galhac, mas que sabiái pas cossí sortir en securitat amb de pichonets… Benlèu comencèt amb lo trabalh de desvelopament durable que farguèrem amb Lucila per la Region ? O alara d’annadas abans, quand passavi lo temps defòra, los pès dins lo riu o sus las brancas dels arbres.
Fin finala, qué nos impòrta ont l’istòria comença ? L’important n’es de la començar :
vos vòli contar mon caminament cap al «Sortir de la classa».
Pendent mon annada de novelària a Galhac, aviái plan enveja de sortir amb los enfants… Mas cossí sortir quand lo pargue d’a costat a tres portals dobèrts sus la rota ? Amb d’enfants de TPS que bolegan e corrisson dins totes los senses en debuta d’annada ? E cossí organizar una sortida pedagogica al musèu o a la bòria a l’ora que tot èra tancat per causa de la covid ? Alara, sortiguèrem pas qu’en fin d’annada amb la collèga, per anar al cinèma puèi per visitar la vila (en occitan se vos plai !) amb lo guida del patrimòni. Tot se passèt plan e los enfants se regalèron ! Coma qué, sortir de la classa s’apren, pels enfants coma pel regent.
Ongan, una de las causas mai dificilas per ieu foguèt de demorar en vila. Rodés, Besièrs, Tolosa, tre que podiái sortissiái… mas la natura èra luènh. Alara, quand tombèri sus l’article de Nature et Progrès cap a l’educacion a l’environament, sautèri dessús ! Benlèu me podiá portar de claus per saupre cossí articular mon desir de natura amb la classa. Apuèi, tot s’encadenèt : Lucila nos demandèt de fargar un trabalh sul desvelopament durable e causiguèri de parlar de «sensibilizacion a la natura pels escolans» ; comencèri mas recèrcas e legiguèri un article sus las caminadas en classa ; Eric Lheritier presentèt son «Projècte Caminada» al Congrès e me pensèri «Òc ben, es plan aquò que vòli far !!».
Lo trabalh de desvelopament durable foguèt l’escasença de formalizar mas soscadissas, e de religar çò vist dins l’annada :
– las sesilhas «sortir de la classa» fan de las sortidas una institucion de la classa e nos encoratjan a nos i escampar ;
– la sesilha sul viu amb Joan-Francés Albert e Sebastian Oules metèt en abans tot çò que pòt portar l’observacion del viu per la classa, dins una multitud de domenis ;
– las sortidas amb Marjolaine Joly az-Albi, Maria-Pèire Cransac a Rodés e Muriel Deroux a Tolosa me rassegurèron cap a la securitat per carrièra. E m’aprenguèron que me cal pas cussonar lo cap : anar al pargue culhir de marrons e gaitar los esquiròls n’es la sorça d’un fum d’aprendissatges !
– una sesilha suls aikús japoneses pòt èstre l’escasença de sortir e veire l’environa d’un uèlh diferent : lo casse en naut de la cort ven un vièlhòt qu’obsèrva los enfants amb seriós e suaudor.
Aqueste trabalh me permetèt tanben de far ligam amb los escriches d’ancianas calandrinas. Un memòri cap al «Sortir de la classa», un autre cap al «Caminar amb una classa de mairala», un libre per integrar la natura dins l’escòla… seràn autant de claus per perseguir mon camin !
En fin d’annada, aviái l’impression d’aver pas fòrça matièra cap a mon «Sortir de la classa». Paur de sortir a la debuta, pas de classa verda, doas sortidas l’an passat… Mas i vau. I vau tranquilla, pas a pas, sortissi lo nas, lo det, lo coide, lo pè… E ara sabi ont vòli anar, alara a un moment me disi que sortirai tot entièra – amb los enfants a mon costat !
Elisà Sigaud
