Sandrina-R Jo, que sabi un conte.
Qu’ei ua istòria d’aventura, que conta quèstas, encontres, espròvas, amistats. Qu’ei ua istòria que hè víver mantua emocion : la jòia, la paur, l’estrambòrd, la serenitat e tanben la colèra o la decepcion ! De segur, aquesta presentacion que v’aguisha e que’n voletz saber mei ! Be’n vòli partatjar petits tròçs dab vosautes…
Qu’ei donc l’istòria d’ua anciana professora de francés qui a cabussat au movement Calandreta tres ans a e qu’entrè en formacion a Aprene entà perseguir lo camin. E n’estó pas ua simpla passejada.
Que calè afrontar los retards o las abséncias de trins, puish los milierats de quilomètres de camin. Que’s calè brembar deus petits noms deu centenat de calandrons encontrats pendent l’annada. E que’s desencusa cap aus eslhèves qu’aperava de la maishanta faiçon. Que calè produsir detzenas e detzenas de ficas miairas, mestrejar los objectius e las competéncias. Que calè apréner a masedar lo preterit, la plaça deus pronoms, la « R » rotlada, e lo famós subjonctiu. E non parli pas deu son besson malefic : lo subjonctiu imperfèit. Qu’avó tanben a har cap aus emplecs deu temps, los oraris que cambiavan d’ua escòla a l’aute. E perdon taus calandrons que’s manquèn la recreacion pr’amor la regenta que s’enganè. Dilhèu que l’aparirà enqüèra quan sia en pòste… Que calè conquesir los subjèctes d’expausats, de mustra, d’enquista e escàder-s’i a captivar l’auditòri, conéisher lo son de la soa votz e mestrajà’s lo còs e las emocions. Entà poder avançar suu camin que devó amistosar las règlas e tecnicas complèxas d’ua arma secreta, lo tambornet. N’èra pas ua petita cuenta ! E l’istòria ne menciona pas l’espròva deu PIX pr’amor ne’s pòt pas contar tà las aurelhas sensiblas.
Suu camin qu’encontrè totun monde que la balhèn conselhs preciós, encoratjaments, utís miravilhós per la seguida. Uas personas que l’ensenhèn tanben practicas magicas, coma la PI. E sabetz, los qui son representats per los òmis misteriós, las hadas o los animaus magicas, las broishas dens los contes tradicionaus ? Suu camin d’Aprene que s’aperan los Paissèls-Ajudaires, lo Paissèl, los bailes, l’espatlaire, los formators, los regents, la secretària pedagogica. E Laura la hada-formadora, qui partatgè lo son amor de la lenga.
Mes entà caminar cap a la fin de la soa quèsta, la calandrina que recebó l’ajuda preciosa d’aliats, a còps combatent tà la medisha causa. E podosse mercejar vertadèrament aquestes adjuvants, qui la permetón d’avançar, mercés aus lors poders ! Las cantas de Julia, las danças d’Elisà, la serenitat de Marlena, lo charmantèr de Guilhèm, l’estrambòrd de Leà, la vivacitat de Melania, l’umor e la sapiença de Milena. Dilhèu ne suspectaràn pas jamei l’importància deu lor sostien pendent las espròvas. Que sian mercejats !
Enfin, la fòrça e lo coratge necessaris qu’estón balhats peus mei preciós e miélhors de tots los companhons de viatge. Frederic l’amorós, Matteà l’avisada, Susia l’estrambordada, que transmetón a la calandrina la hidança entà perseguir lo son saunei. Que son los sons amors.
E la fin deu conte ? Ne n’i a pas.
Mes que i a ua conclusion : que s’ac vau !
E cric e crac,
Lo conte n’ei pas acabat,
E crac e cric,
Que perseguim lo camin !
Sandrina Rey e la còla
