Lea-PU Rencontre amb Domenge Caucat.
IEO-Besièrs (Erau 34) lo Dimars 26 d’octobre de 2021
Per una polida matinada, montèrem amb la còla tota d’Aprene1, fins a l’IEO rencontrar Domenge Caucat. Domenge Caucat es de viure ; retrach d’un rencontre amb un autor qu’es luènh de tot estereotipe, amb un franc parlar terrible, e una lenga clafida d’expressions idiomaticas de las mai amusantas.
Un òme que sortiguèt d’una familha de vinhairons de Pinhan de generacion en generacion. Pichonet, ausiguèt la lenga nòstra per carrièras, tot aquel monde de la vinha i tenián la lenga. « Quand qualqu’un passava per carrièra, n’i aviá totjorn un per escampar un mot en occitan e l’autre respondiáa la galejada en occitan».
Es aquel eretatge que li donèt l’enveja de trabalhar amb la lenga. Alavetz, a costat de son trabalh cap a la cadièra que montava lo long dels escalièrs, tornèt a l’universitat de Montpelhièr, «mercé a las trenta cinc oras», e es «tombat dins las arpas de Joan Larzac». Escriguèt dins lo blòg internet de la facultat, de causas amusantas de la vida vidanta ; coma lo jorn qu’una dama li demandèt de la menar al cementèri per anar veire la tomba de Mistral… e de sas mestressas ! O encara l’òme que li agradèt lo manjar e lo bon beure mas qu’un jorn mossur colesteròl arribèt ! Faguèt son memòri La Campana de Magalouna, ancian jornal popular, que li balhèt tanben d’inspiracion per son escritura.
Butat per la professora de lenga de Pau Valèri, enregistrèt sas cronicas per espandir son escritura amb Radiò lenga d’òc. Fin finala un libre ne sortiguèt : La gèsta dau Montomametas, per contar totas aquelas istòrias de vida vidanta amb fòrça umor ! Son quaranta istòrias, tantas amusantas e d’una vertadièra riquesa lingüistica.
Vaquí una pichòta mesa en boca de çò que podètz trobar dins aqueste libre:
- « Tene un amic que ven de capitar son examèn. Ne siái encara tot revirat! Dins la nòstra còla d’ases es lo primièr còp que fa marmanda, qué volètz, de còps que i a de miracles. En mai aguèt una nòta de las bonas a son examèn de colesteròl, me podètz creire, mencion subre plan amb felicitacions especialas de la jurada que lo convoquèt per lo benastrugar:
– Avètz un taus qu’es pas de creire de colesteròl.
– Qu’es aquò l’esteròl?»
- «Lo decan de mon vilatge, un papeta rance e vièlh coma un camin, que fasiá cent ans de dimenges, se’n servissiá cada jorn e confessava l’uòlh lusent e coquinàs tot plen: «Sèm dins un temps formidable, au Clapàs m’an fotut una Duracèl dins lo pitre que lo còr me fasiá la tifa-tafa ; ai las dents que se repausan entre cada repais dins lo Duralex sus la tauleta de nuòch e quand me conflan lo mond, son çaganh e son rambalh, daisse las aurelhas a l’ostau. Mas per lo demai me vòle pas americanizar. Non passaràn! Que se lo garden son Viagra, ieu fau a l’anciana, ai l’esclaviège e a nonanta-quatre plan picats, mon amic, te prègue de creire qu’aquò marcha melhor que los afars de la Republica ! »
Adara fa de professor per l’IEO 34, autor d’articles pel CIRDÒC, militant per la lenga e la cultura occitana, e dins sa boca : «un epicurian de la vida en òc». Un còp qu’auretz viscut Domenge Caucat, vos podèm prometre que vòstre sorire serà gelat pendent qualques oras…
Acabam aqueste retrach d’una matinada de las polidas, amb la melhora expression, galejada clapassièra qu’es : « Es nascut un jorn que la luna èra palòta!».
Leà PUEL, Milena GALINIER e la còla.
